24 maart Bunga Tjengke / Slingeborgh Assen
Sinds
juni 2017 heeft De Slingeborgh een speciale vleugel, Bunga Tjengke, voor
Molukse ouderen. Tien appartementen voor dementerende ouderen en ouderen met
een lichamelijke beperking. Daarnaast is er een gezellig ingerichte
gezamenlijke ruimte waar gekookt, gezeten en gegeten wordt. De appartementen
liggen aan een sfeervolle gang met op de klapdeuren een prachtige foto van de
bunga tjengkeh. De aparte vleugel voorziet in een behoefte waarmee Interzorg dit
initiatief van de Molukse gemeenschap wil ondersteunen zodat zij hun eigen
leven kunnen voortzetten.
Bij het
opzetten van de bannerexpo ‘het favoriete jeugdverhaal’ zijn er al veel mensen
nieuwsgierig. Er is voldoende ruimte in de gang en de hal zodat men langs deze
mobiele expositie kan rollen of lopen om de teksten te lezen. Een Nederlandse
meneer blijft heel lang kijken. Als we hem aanspreken blijkt hij Ada
Lilipaly-de Voogt uit Middelburg te kennen uit de tijd dat hij daar nog predikant
was. Inmiddels is hij ver over de 90 maar heeft hij nog goede herinneringen uit
die tijd waar hij ooit nog heeft geholpen een Molukse stichting op te richten. Als
we hem vertellen dat het filmverhaal een eigentijdse versie is van Ada
Lilipaly’s boek ‘Ena en de vissen’ is hij erg verheugd en zou hij het fijn
vinden als we Ada en haar man John de groeten willen overbrengen van dominee
Wessel.
In de
Slingeborgh is gekozen voor een gezamenlijke bijeenkomst van Molukse en
Nederlandse bewoners. Veel bewoners komen in een rolstoel. Maar de zaal is ruim
dus iedereen pas er in. Ook schuiven er nog een paar Molukse buurtbewoners aan
voor het programma. Vrijwilligers schenken koffie, thee en fris en overal staan
borden met verschillende soorten koek en cake.
Na het
filmverhaal loopt Ellen rond met de microfoon voor reacties. Een Molukse bewoner uit de Molukse wijk:
‘ik vond het mooi voor een breed publiek. Het is goed dat ook anderen kennis
kunnen maken met dit verhaal’. Een Nederlandse mevrouw zegt: ‘Geweldig, leuk
voor jong en oud. Ik ben in Indiƫ geboren maar wij zijn 'totok'. Ik ben nog een
keer terug geweest om mijn geboorteplek in Surabaya terug te zien. In 1942
gingen wij het Jappenkamp in waar mijn jongste broertje is overleden. Dank u wel
voor het verhaal’.
De
muziek van het gelegenheidstrio John, Lodi en Willem
onder de naam: UKSARU
is een succes.
Na een paar
songs pakt een Molukse bewoner van Bunga Tjengke de microfoon en houdt hij
niet meer op om mee te zingen met de band. Hij pauzeert even als er tussendoor
ook een paar Nederlandse liedjes worden gespeeld. Wel allemaal liedjes met het
thema water. De zaal zingt graag mee met ‘Daar bij de waterkant’, ‘My Bonnie is
over the ocean’ en ‘Daar was laatst een meisje loos’. Ook wordt er nog even
gewalst op het nummer' Bulan pakai pajong'.
De band
sluit af met prachtige Molukse traditionals als ‘Ambon Manise’, ‘Oleh Sioh’ en
‘Beta belayar jauh’.
Met veel
mensen wordt nog nagepraat. Een van de Nederlandse vrijwilligers spreekt
vloeiend Maleis. Hij is met een Molukse getrouwd en vindt het belangrijk dat
zijn kinderen geworteld zijn in beide culturen. ‘Maar als je dat wilt, zegt hij,
dan moet je zelf ook helpen om dat te bevorderen en helpen 'kumpulans' in stand
te houden’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten